De eerste week

Het is nu zondagmiddag en we zitten heerlijk in de tuin een beetje te relaxen. Dus tijd om eens een wat op te schrijven over de bizarre week die we hebben gehad.

We hebben maandag een prima vlucht gehad, op de dikke vent die naast mij en Paul zat na. Gelukkig compenseerde de extra beenruimte de ruimte die hij van onze stoelen in nam. We kwamen te vroeg aan op het vliegveld in Banjul, dus moesten we nog ongeveer een halfuurtje wachten voordat we opgehaald werden. Het was heel chaotisch, maar ook heel indrukwekkend. Er kwamen ontzettend veel Gambianen op ons afgestormd en een praatje maken. Toen onze Nederlandse docenten ons op kwamen halen hadden ze ook heel veel Gambianen meegenomen die er ook tijdens onze introductieweek zouden zijn en met ons het project ‘The backway to Europe’ doen. Het was toen al ontzettend chaotisch en ik wist echt niet wat me overkwam, ook iedereen leek op elkaar.  Iemand van hen pakte mn koffers over en ik ben er maar achteraan gaan lopen. We hadden voor deze week een busje van het Gambia college en daar werden alle koffers ingegooid en konden we vertrekken. We hebben een mooi groot huisje naast the college. We zouden hier met zijn allen intrekken, maar we kregen te horen dat het zo erg lekte dat er 2 kamers onbewoonbaar waren. Het plafond komt daar ook half naar beneden en echt alles is beschimmeld! Er waren er nog maar drie over, dus sliepen er vier van ons de eerste avond op the college. Ik sliep wel in het huisje en de Gambianen hielpen om de klamboes op te hangen, daar moet je ook nog wel wat creatief voor zijn. Hierna konden we eindelijk gaan slapen, want ik was echt doodmoe.

Dinsdag werd ik al vroeg wakker, naast onze compound hebben we namelijk een moskee staan die om een uurtje of vijf het eerste gebed omroept. De verdere week heb ik dus met oordoppen ingeslapen en nergens meer last van. Ons eerste Gambiaanse ontbijt was op de college, stokbrood met ei. Viel wel heel zwaar, maar was ook wel prima. Wonjo erbij als sapje, echt mierzoet maar wel ook heel lekker. Allemaal mensen ontmoet op de school en ook de directeur een bezoekje gebracht. Naar de Brikama market geweest en een simkaart gehaald. Ik heb dus een Gambiaans nummer nu en mijn Nederlandse werkt alleen maar als whatsapp. Brikama is trouwens ook de stad waar ik in woon. Uiteindelijk toch besloten dat de anderen ook bij ons op de compound komen wonen en de kamers zijn dus wat drukker, want de 2 kamers zijn nog niet bewoonbaar. ’s Middags met onze gammele bus richting het strand gereden. Het landschap hier is zo ontzettend mooi. Alles staat in bloei op dit moment en dus ook alles is groen. We kwamen door allemaal kleine dorpjes en iedereen zwaait naar je, voel me net een attractie. De kinderen roepen ‘tubab, tubab’ als ze je zien. Tubab betekend blanke en ze houden pas op als je zwaait. Als je hier goed over nadenkt is het best wel raar, want als je dit in Nederland zou doen zou er niet vrolijk teruggezwaaid worden. Toch ook wel heel anders, want hier worden de kids echt mega blij als je terug zwaait of als ze je alleen al zien. Het strand was echt super mooi wit met tropische bomen, heerlijk! Het water is best wel warm, maar ook prima te doen. Met een bal overgegooid met de Gambianen en heel veel kinderen wilden met ons meedoen. Supergezellig en heel veel lol gehad. De Gambianen zijn trouwens echt super aardig. Iedereen wil bijna wel een praatje met je maken. Toen we van het strand kwamen wilde onze bus niet starten. Na wat sleutelen en vooral hard met een stuk metaal op de batterij slaan startte de bus wel en konden we vertrekken. Onderweg nog een paar keer afgeslagen, maar de combinatie van het metaal en de accu werkte heel goed om dat ding weer aan de praat te krijgen. Met wat vonken kwam het gevaarte weer op gang… Als avondeten kip, slappe patat en uienprut, heerlijk! Het begon ook keihard te stormen en de regen viel met bakken uit de lucht. Het is nog regenseizoen, dus vandaar.

De volgende dag lagen er overal diepe plassen op de weg. We bezochten eerst het Brikama Health center. Hier kregen we een warm welkom en wilden ze heel graag dat onze verpleegkundige bij hen haar project kwam doen. Zij wil liever naar de psychiatrische inrichting, maar we hebben toch ook het health center bezocht. Dit was super interessant. De rijen die er staan om geholpen te worden zijn bizar lang. De meeste mensen gaan er ‘s morgens al vroeg heen en wachten heel de dag om geholpen te worden. Het is best nog een groot ziekenhuis met veel verschillende afdelingen. De rondleiding was best wel heftig. Ze lieten ons alles zien en toen we de afdeling van de bevallingen in liepen wilde er iemand voorpiepen met een smak geld om eerder aan de beurt te zijn. De bevallingskamers waren van elkaar gescheiden door middel van doeken. Je hoorde dus allerlei vrouwen schreeuwen. Na het Health center zijn we over de markt teruggelopen en mensen stonden tot halverwege hun onderbenen in het water en probeerden hun spullen te verkopen. Na het health center konden we eindelijk ontbijten. Het traditionele ontbijt TAPALAPA. Soort stokbrood, maar dan heel anders. Heel zwaar en dicht en ik weet niet zo goed wat ik er nou van moet vinden. Sommigen van ons beweren dat sommige stukken naar schimmel smaakt, maar gelukkig weet ik niet zo goed hoe dit smaakt. Maargoed het is best oke hoor, had het eten hier allemaal wel erger verwacht en  jullie weten dat ik niet zo’n beste eter ben. Het valt allemaal wel mee. ’S Middags ben ik met Paul (Bakaray) en Saskia (Sirray) een rondje gaan lopen door onze buurt. Het leuke aan onze buurt vind ik dat we echt midden tussen de locals wonen. Een van de mensen in de buurt die we ontmoetten, Anna, heeft een nursery school voor kinderen van 3/4 tot 7/8. We wilden hier heel graag binnen kijken en zij vond het ook leuk om ons de school te laten zien. Best bijzonder, er waren vier klassen in een klein gebouwtje. Sommige daken lekten, maar de kinderen vonden het hier volgens mij wel erg leuk en vonden het prima dat we kwamen kijken. In de middag zijn we door de plassen naar de markt gezwommen. Niet heel handig dat ik mijn slippers aan had, want bij iedere stap werd ik vacuum getrokken aan de grond. De nodige spullen gekocht en weer terug gelopen. Op de terugweg werden we tegemoet gerend door onze buurtkindere en dik geknuffeld. Patat, kip en sla als avondeten. Jeetje wat verlangde ik naar wat groenten. Onze eerste mango van eigen boom gegeten en lekker gechillt met de Gambianen in de avond.

Donderdag was een drukke dag. ’S Ochtends de film ‘The smiling coast of Africa’ gekeken op het college. Heel creatief hoe dat in zijn gang ging. Er werden witte schoolborden tegen de muur aan gezet om zo het scherm te creëren voor de beamer. Heel chaotisch, maar wel erg grappig. We hadden de film ook al in Nederland gekeken en in combinatie met de hitte werd deze al erg saai en vond ik het lastig om m’n ogen open te houden. Na de film zijn we naar de krokodillenpool gegaan. Onze bus had het nu echt begeven, dus hebben we een taxibus gebeld om ons te brengen. Met 7 Nederlandse studenten, 2 docenten en 9 gambianen werd het toch wel wat krapjes, maar met een beetje proppen kwamen we er allemaal wel in. Onderweg tegengehouden door de politie omdat we overloaded waren, maar met een gesprek mochten we toch doorrijden omdat het de introweek was en we van de college waren. De krokodillenpool was supergaaf!! Krokodil geaaid en er vlak langs gelopen. Na de krokodillenpool kwam er een truck die ons naar de vismarkt zou brengen. Een hele klus om met z’n allen hier in te komen. Er konden zes binnen zitten en de andere 12 moesten in de achterbak. Ik zat in de achterbak met iemand op schoot, erg krap en ook super gaaf!! Wat minder comfortabel over de onverharde stukken, maar ach. De vismarkt was ook heel indrukwekkend. We zagen wat boten binnenkomen en er lag echt overal vis om je heen.

Vrijdag hebben we alle stageadressen bezocht. Eerst naar de psychiatrische inrichting genaamd Tanka Tanka. Dit lag heel erg afgelegen en was bizar om te zien. In Nederland ben ik ook nog nooit in een psychiatrische inrichting geweest, dus ik wist ook echt niet wat ik hierbij moest voorstellen. Er was een man die ontzettend blij was dat ik weer terug was en mijn hand kuste, terwijl ik daar nog nooit was geweest. Een andere vrouw wilde een dikke knuffel en pakte daarbij m’n borst vast. Best wel vreemd, want dit zag ik natuurlijk totaal niet aankomen. Ze kunnen er ook niks aan doen. Je ziet wel dat hier echt hulp nodig is, iedereen stijf van de medicijnen en wonden met maden er in. Wel heel erg indrukwekkend. Hierna reden we door naar Gamsolar, de stageplek van de jongens. Zij gaan iets doen met zonnepanelen. Ook heel interessant, maar het werd ook wel snel saai. En daarna gingen we toch eindelijk naar mijn stageadres, het Africmed ziekenhuis. Dit ziekenhuis was weer heel anders dan in Brikama. Veel verder ontwikkeld, maar kan zich nog wel een stuk verder ontwikkelen. Ben benieuwd naar morgen, want dan kan ik in het Africmed aan de slag. Ik had deze dag wel een beetje een dubbelgevoel, omdat ik heel graag in Brikama zou willen werken, maar ze hier geen röntgenapparaat of iets in de buurt hebben. Hierna zijn we naar de markt in Serrekunda gegaan, dit is in het toeristengebied en heeeeeeel anders dan in Brikama. We hebben de evaluatie over de introductieweek gehad en deze kwam hierbij ten einde. ’S Avonds ataia thee geproefd. Was best prima, proeft een beetje als 60 earl grey zakjes in een klein beetje water en nog een bak suiker erbij.

Gister zijn we lekker naar het strand gereden en hebben hier heerlijk gerelaxed. Hadden we echt even nodig. Wel heel veel toerisme en ook de sekstoerisme kwam tevoorschijn. Dit maakte het er niet minder op en ik heb genoten van een dagje strand.

Vandaag een rustig dagje. Lekker uitgeslapen en een beetje aan het chillen. Nu wil ik snel naar het WIFI punt om dit te posten, dus vandaar wat beknopter. Mijn Gambiaanse naam is trouwens Majula Jaiteh en spreek je uit als Madjoela.

Fonyato!!