30 jaar terug in de tijd...

Weer een bizarre week achter de rug! Heel veel interessante dingen gezien en ook lekker gerelaxed op zijn tijd.

Zondag kwamen we er halverwege de dag achter dat Sylva jarig was. Sylva woont bij ons op de compound, maar heeft zijn eigen huisje in de hoek van de tuin en badkamer achter ons huis. Wij dachten dat hij dinsdag pas klaar was, maar dat bleek dus zondag al te zijn. Sam en Paul zijn naar de markt gerend om nog snel een cadeautje te kopen. Een voetbalshirt van Real Madrid met zijn naam en leeftijd en Axe douchegel (omdat de vrouwen dat zo lekker vinden ruiken volgens Sylva). Het kost hier ook allemaal geen drol vergeleken met Nederland. Sylva was zo mega blij toen we zingend met een cakeje en kaarsje naar hem toe kwamen lopen. Hij was ook zo blij en dankbaar met zijn cadeaus, ik heb nog nooit iemand zo blij gezien op zijn verjaardag. ’s Avonds zijn we voor zijn verjaardag uiteten geweest bij Kiss me, het lokale restaurant hier in de buurt. Sylva (uiteraard), Mamadi en Amadou (onze Gambiaanse vrienden) gingen ook mee. Nienke is ziek, dus die bleef helaas thuis.

Wat een vermoeiende dag zo’n eerste dag in een ziekenhuis zo ver van huis. Het is een klein uurtje rijden met de busHtaxi. Ze zeggen hier ‘bushtaxi’ in plaats van ‘bustaxi’. Super grappig. Net als dat ze ‘aks’ zeggen in plaats van ‘ask’ als ze je iets willen vragen. Al een hilarisch moment geweest dat ik dacht dat iemand wilde dat ik hem met AXE douchegel in wilde smeren, maar dat bleek dus niet zo te zijn. Op stage heb ik me ontzettend verbaasd over de manieren hoe ze dingen uitvoeren, maar het mooie vind ik dat het wel prima werkt. De apparatuur die ze op de radiologie afdeling gebruiken komt ongeveer allemaal uit de prehistorie. Het was een hele drukke dag en de tijd vloog zo om. De foto’s worden nog met de hand ontwikkeld. Er is ook wel een machine om ze te ontwikkelen, maar de kwaliteit hiervan is veel slechter. De chemicaliën moeten vervangen worden en dan is de kwaliteit van de ontwikkelmachine weer prima volgens Mr. Colley, het hoofd van de afdeling. Alles moet in het donker gebeuren, er is alleen een kleine rode lamp om te zien hoe ver de foto al ontwikkeld is. Het is een heel klein stikheet hokje en je ziet geen steek. Op gevoel open je de hoes, waar de film in zit. Deze hang je in een rekje en stop je in de eerste ijzeren bak. Na 15 secondes even kijken, hierna nog een tijdje en dan naar de volgende ijzeren bak. Hier zit water in om de chemicaliën er af te spoelen. Weer naar de volgende bak, om ervoor te zorgen dat het licht de foto niet verpest. Daarna weer in het water en dan ophangen of droog föhnen met een föhn die eigenlijk voor je haar bedoeld is. Super interessant hoe ze dit doen en de kwaliteit is beter dan ik had verwacht. Verder vind ik het heel leuk dat ze zo creatief zijn met de weinige materialen die ze hebben. Nog een gesprek met de directeur van het ziekenhuis en Mr. Colley over wat ik hier nou eigenlijk wil leren en wat ik mee wil geven aan het ziekenhuis. We hebben afgesproken dat ik een training ga maken om Mr. Colley en misschien nog meer mensen te leren om een echo van de bovenbuik te maken. Ik ben heel benieuwd hoe dit gaat worden en of dit een beetje zal lukken. Mijn eerste lunch heb ik bij het personeelsrestaurant gehaald. De naam staat met sierlijke letters op de muur en het lijkt heel chique, maar je moet eigenlijk gewoon het steegje ernaast inlopen waar twee vrouwen zitten te koken. Voor 25 dalassi (0,50 cent) krijg je wat de pot schaft. Dit was zo ontzettend spicy dat ik maar besloten heb om de rest van de week sinaj (stokbrood) met boter en zout mee naar werk te nemen.

De volgende dag was het bizar rustig op de afdeling. We hadden maar 3 patiënten en ik heb me doodverveeld. Ik ben met onze Gambiaanse begeleider (Amadou) aan het regelen of ik misschien ook nog 2 dagen naar een ander ziekenhuis kan waar ze een eigen echo afdeling hebben en het een stuk drukker is. Het is even afwachten of dit gaat lukken. ’s Middags konden we onze Gambiaanse jurken op gaan halen die we speciaal hebben laten maken voor de naming ceremony die we woensdag gaan bijwonen. Ik voelde me net een barbie toen ik hem aantrok, maar ze zijn wel heel erg mooi geworden. Na het ophalen van de jurken ben ik maar eens m’n was gaan doen. Jeetje wat een werk is dat met de hand! Gelukkig kwamen er een stuk of 10 kids onze tuin binnengestormd. De kleding werd uit mijn handen gerukt en ze begonnen me toch een partij te boenen. Ze wilden me allemaal helpen. Het ergste van alles vond ik nog wel dat een kind van onder de tien jaar mij moest leren hoe je dat nou het beste kon doen. Ze wassen hier echt heel erg anders dan hoe mama mij met de hand heeft leren wassen. Achteraf heb ik ze blij gemaakt met een lege fles water. Goede ruil als je het mij vraagt. Lege flessen zijn hier echt enorm in trek en worden gebruikt om kraanwater in te vervoeren.

Woensdag ging Marinke mee naar Africmed. Ze heeft een ontstoken muggenbult die er niet echt lekker uit ziet en veel pijn doet. Ik ben bij haar gebleven en we moesten veel wachten. Toen zij naar huis ging hoefde ik nog maar een uurtje te werken, vanwege de naming ceremony had ik afgesproken dat ik de uren die ik de vorige twee dagen overgewerkt had op zou nemen en dus wat eerder naar huis kon. Toen ik de afdeling op kwam schrok ik me rot. De hele grond lag onder een bruinige vloeistof en de tafel (waar normaal patiënten op liggen) lag helemaal vol met onderdelen. Het bleek dus dat ze de chemicaliën uit de ontwikkelmachine voor de foto’s aan het verversen waren. Ik mocht gelijk aan de slag. Kreeg wat flessen in m’n handen geduwd, handschoenen aan en een mondkapje op. De scheikundelessen op de middelbare school zijn er niks bij. Dus als een echte scheikundige heb ik de bak gevuld met een beetje van dit en een beetje van dat. Soms even roeren met een tuinslang. De tijd vloog om en op het moment dat dat hele apparaat weer in elkaar zat en de schoonmakers arriveerden om de zooi op te ruimen zat mijn tijd erop en kon ik naar huis. Thuis even lekker gerelaxed en gedoucht voordat ik me in mijn wannabe Afrikaanse outfit hees en we op weg konden gaan naar het huis van Mamadi. De zus van Mamadi had een baby gekregen en tijdens de naming ceremony wordt het gevierd dat de baby een naam heeft. Mamadi had nog wat eten bewaard van het ontbijt, de naming ceremony duurt hier namelijk heel de dag. Wij kwamen rond een uurtje of zes aankakken. Nou ik was blij dat ik er bij het ontbijt niet was, dit was namelijk niet te pruimen. Hierna kregen we een soort pap, geitenmelk met couscous. Gelukkig kon ik Sylva blij maken met nog een bekertje… Hierna was het tijd voor de lunch, het was ondertussen al een uurtje of zeven/acht, maarja zo gaat dat hier. De kip en de geit (die ze speciaal geslacht hadden voor het feest) was echt heerlijk. Het vlees is hier zoveel beter dan in Nederland en een stuk biologischer. Het was een heel gezellig feest. Er kwam een soort band om ons heen staan met traditionele instrumenten en een vrouw die door een megafoon schreeuwde. Ze vroeg hoe mijn vriend heette en maakte hierna een heel lied over Stijn. Ik moest dansen en samen met haar I LOVE STIJN IN MY HEARRRRT zingen. Dat is de enige zin wat ik eruit verstond en dat zongen we dan ook heel de tijd. Hierbij moest ik dansen met mijn handen op mijn hart, daarna op mijn buik en nog een stuk naar onder. Heel vreemd, maar ook heel lachwekkend en grappig. Hierna liepen we op z’n Nederlands de polonaise en gingen de kinderen helemaal door het dolle. We hebben gezongen en gedanst met de kinderen wat ook wel lachwekkende situaties opleverde. Toen we door alle kinderliedjes heen waren werd ‘bier en tieten’ ingezet. Het hilarische, maar ook wel lullige was dat alle kinderen dat wel konden nazingen en keihard mee begonnen te schreeuwen. Was niet helemaal onze bedoeling, maar we lagen op de grond van het lachen natuurlijk.

Donderdag was weer een vermoeiende dag. Was ook best wel blij dat dit de laatste dag was in het ziekenhuis deze week. Er komen heel veel mensen voor een longfoto of een foto van het bekken om een gebroken heup te diagnosticeren. Er was een ontzettend lieve vrouw met een nare breuk. Ze had een nare breuk, waar al een pin in zat en opnieuw afgebroken was die zooooo dankbaar was dat we haar wilden helpen. Na werktijd even kunnen skypen met papa en mama. De Wifi is hier heel slecht, maar in het ziekenhuis is het nog wel oké. Het personeel begint me ook echt wel te herkennen en als je door de gang loopt hoor ik van alle kanten Majula how are you? Beetje lullig dat ik nog maar een paar namen heb onthouden en dus eigenlijk geen idee heb wie nou wie is. Ze zitten wel al met me te grappen en het is me al beloofd dat als ik terug ga naar Nederland ik iedere week tapalapa opgestuurd krijg. Heel lief, maar geef mij maar een lekkere Nederlandse bruine boterham. Ook hebben ze al geprobeerd me een hete peper te voeren en zeiden ze dat het een zoete paprika was. Gelukkig liep er net een van de kookvrouwen langs die zei dat als ik dat zou eten ik zelf in het ziekenhuis zou belanden. Die kwam dus precies op het juiste moment langsgelopen. ’s Avonds eindelijk lekker veel groenten gegeten. Dat mis ik hier echt. We eten iedere avond romantisch bij kaarslicht om het groepsverband wat closer te maken. De echte reden is hier eigenlijk van dat we gewoon iedere avond tijdens het koken en eten zonder stroom zitten. Tijdens het afwassen kwam Sylva op het idee om het afwaswater na de afwas in het hol van de rat te gooien. Van de week vertelde hij dat hij ’s nachts wakker werd van een geluid en de rat in zijn kleine huisje zat. Deze was er in gelopen toen Sylva bij ons op de bank zat te chillen en zijn deur open had laten staan. Na een gevecht tussen die twee heeft hij de boze rat toch maar uit zijn huis gelaten, omdat hij bang was om gebeten te worden. Ik was doodsbang natuurlijk toen we dat water in het hol gingen gooien. Speciaal dichte schoenen aangedaan, maar de rat kwam er helemaal niet uit geraket en bleef lekker zitten.

Vrijdag is de dag van ons gezamenlijke project. We hebben wat research gedaan over wat we nou eigenlijk willen. Eerst maar even lekker uitgeslapen en toen (weer) op weg naar Anna’s nursery school. We willen kijken of we hier wat kunnen betekenen om de youth empowerment te stimuleren. Ze vertelde ons dat ze geld nodig heeft om haar huis te verplaatsen naar de hoek van de tuin. De school en haar huis staan namelijk op dezelfde grond. Als ze haar huis verplaatst heeft krijgt ze een licentie en wordt het een officiële school die mag blijven bestaan. Als het haar niet binnen een bepaalde tijd lukt moet ze de boel sluiten. Dat kan natuurlijk niet ons hoofddoel zijn, omdat we hier niet zijn om geld te brengen. Er zijn wel een heleboel andere kleine dingetjes waar we wel bij kunnen helpen denken we. Ook zijn we naar YEP Africa gegaan, een wereldwijde organisatie, om te kijken of we hier wat kunnen doen met Youth Empowerment en op deze manier meehelpen om ‘the backway to Europe’ te voorkomen. Het is nog even kijken waar we uiteindelijk ons project gaan doen. Hierna zijn we nog even lekker naar het strand gegaan. Hier lekker uitgerust en daarna in het toeristengebied wezen eten. African Queen heette het restaurant en het was echt heerlijk. Goede portie sla naar binnen gewerkt wat er de volgende dag gelijk weer uitkwam. Sylva wist een leuk tentje waar we nog een drankje konden doen. We liepen over een pikdonkere weg. Ik heb maar aan Sylva gevraagd of hij wilde blijven glimlachen, omdat we hem anders niet meer konden zien. Gelukkig vinden de Gambianen deze humor fantastisch en bedoel ik dit helemaal niet racistisch en wordt dit ook echt niet zo opgevat. Cabana’s heette het tentje en lag aan het strand. Heerlijke cocktail gedronken, dit geeft toch echt wel een vakantiegevoel.

Het was zo warm dat we het weekend doorgebracht hebben op het strand. Het was ongeveer 40 graden in onze woonplaats, aan de kust was het een stuk koeler en met een zacht windje erg lekker. Lekker in de zon gelegen, gevolleybald en gevoetbald. Met het volleyballen was ik al snel gestopt. Er was namelijk een Gambiaan die zo fanatiek was dat elke keer als de bal maar bij mij in de buurt dreigde te komen hij een snoekduik maakte om te voorkomen dat ik deze eventueel aan zou kunnen raken. Waarom die dat deed? Ik heb werkelijk echt geen idee. Er was een klein jongetje met een bal die wilde spelen. Ik heb hem geprobeerd te leren voetballen en toen Paul ook klaar was met het volleyballen en kwam helpen leek het een beetje te lukken. We hebben hem ‘luchtalarmpje duracell’ genoemd. Spreekt denk wel voor zich waar dat vandaan komt. Verder was het echt een schatje en ik had hem wel mee naar huis willen nemen. Toen we zaterdagavond naar de bushtaxi liepen overkwam ons iets wat ik echt te bizar voor woorden vond. We zaten net in de bushtaxi toen er wat Gambianen in de deuropening kwamen staan. Ze vroegen aan de mannen die bij ons waren hoeveel we (de vrouwen) kostten en of ze ons mochten kopen. De mannen die bij ons waren zijn hard geflipt en ik heb ze ook even laten weten dat ik het niet normaal vond. Ze gingen ook pas weg toen ik mijn ring liet zien en zei dat ik verloofd was. Dus Stijn, bij deze zijn we verloofd ;). De andere vrouwen zeiden dat ze getrouwd waren en toen gingen ze gelukkig. Toen we (Saskia, Suzan, Marinke en ik) zondag na het strand terugkwamen hadden we er 3 huisgenootjes bij. De anderen hadden drie kuikentjes gekocht en ze aan Sylva gegeven, omdat wij natuurlijk over vier maanden weer weg zijn. Frieda, Nugget en Wonjo.

Sonyatooooo!!!